بسم الله الرحمن الرحیم

کس نداردخبراز راز نهان من و تو                      تابود باد صبا نامه رسان من و تو

دلتنگت می شوم گاه گاهی،چقدر دورم از تو

دلتنگم می شوی گاه گاهی،چقدر نزدیکی به من

نمی شناسمت و می شناسیم،نمی دانم چرا!!!

حالا که دلتنگم می شوی ،چرا راهی به دیدارت نمی گشایی؟

فردا روز توست آری تو و علی اکبرهای مادران جنگ

دلتنگت هستم.دلتنگتان هستم.

کسی در کنارت ایستاده ونظاره ام می کند.دلتنگش هستم،اما گویی او قرن ها از من دور بوده است وآنی هم مرا نمی شناخته!!!برسان این دردنامه را به او.بگو که دلتنگش هستم.بگو...

دلتنگم،دلتنگ شما می دانید.     

شب عید است ،اما من عجیب دلتنگم.چقدر این روزها بوی محرم می دهد.شعبان و است و عید.تا محرم راهی مانده،اما چه کنم که نام بلند عباس (ع) گره خورده با محرم،با عطش،با داغ،باصلابت و شجاعت و اطاعت، با اشک ،با حسین(ع).

مولای من،نه آزاد شده شما که زنده شده به به دم الهی شما هستم.

شما زنده ام کردید در یک لحظه و یک آن.آقا جان، خانه زاد نا خلفی هستم می دانم، اما زنده شدنم را که نمی توانم کتمان کنم.بعدهم که در خانه مرد برادرتان فرستادیدم.تا سربر آستان لاهوتی عباس (ع) خانه زاد باشم.اصلا مگر کسی می تواند بی اذن  ماه فدایی خورشید باشد؟ فدایتان بشوم. حتی میلاد شما سرورانم هم درس میدهد به من در راه مانده.این روزها مسلم می سازد که جدایی حسین(ع)و عباس(ع) جایی در قاموس آفرینش ندارد که اینگونه ولادت و شهادتشان  دست در گردن هم انداحته.مگر می شود نام آب باشد و نام ساقی نه؟مگر می شود نام بهشت باشد و نام کوثر نه؟مگر می شود نام بزرگ حسین باشد و نام خاشع عباس نه؟؟؟

مولای آفرینش،مولای ...نمی دانم چه بگویم که شایسته شما باشد.از من ناشایست چه  می تواند بترواد...

خدایا چگونه سپاست بگذارم که خدای من هستی.چگونه سپاست بگذارم که خانه زاد حضرات حسین (ع) و عباسم(ع).هرگزنمی توانم از عهده قدردانی این همه لطف برایم.